Najsłynniejszy z wczesnych filmów Francisa Forda Coppoli powstał z inspiracji "Powiększeniem" ("Blowup") Michelangela Antonioniego, czyli jednym z najbardziej zagadkowych obrazów w historii kina, którego fabuła oscyluje na granicy infantylizmu i geniuszu, zamykających się w pytaniu "Czym jest postrzeganie?", a w szerszej perspektywie: "Czym jest rzeczywistość?" oraz "Jak blisko leży granica obłędu ?".
"Rozmowa" wpisuje się w kontekst historyczny lat 70. (słynna afera podsłuchowa "Watergate") i związane z rozwojem techniki obawy o granice prywatności i nadzoru państwowego. Ale Coppola nie poprzestał na wątku polityczno-społecznym, lecz uzależnił narrację praktycznie od jednej osoby -- głównego bohatera, Harry'ego Caula. W ten sposób film zyskuje w aspekcie psychologicznym, co przydaje mu jeszcze większej zagadkowości. Moją uwagę szczególnie zwróciła muzyka skomponowana przez Davida Shire. Do skosztowania poniżej:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz