HumanDOC Festival: Last Supper for Malthus

Thomas Robert Malthus, żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku angielski ekonomista i duchowny, zwrócił uwagę na korelacje zachodzące pomiędzy przyrostem ludności a poziomem zamożności społeczeństwa. W przyroście demograficznym upatrywał zagrożenie, prowadzące nieuchronnie do klęski głodu oraz nędzy. Z tego względu przeciwstawiał się wszelkiej pomocy materialnej na rzecz ubogich warstw społecznych w Anglii. Był również skrajnym przeciwnikiem egalitaryzmu i twierdził, że równość powoduje jeszcze większy przyrost naturalny, prowadząc do klęski głodu.

Problem globalnego głodu jest jak najbardziej kwestią żywą, co udowadnia "Last Supper for Malthus" w rezyserii Klausa Pasa. Film będzie wyświetlany podczas II edycji Festwalu HumanDoc w Warszawie (12-17 listopada 2011 r.). Jest to jedna z pozycji, do której mam okazję przygotować wersję polską listy dialogowej. I mogę zdradzić, że film ten może wielu zaskoczyć i cokolwiek by o nim nie mówić, na pewno nie jest to kolejny moralizatorski dokument reżysera z zamożnego kraju. Zapraszam do zapoznania się ze zwiastunem (warto):

O FESTIWALU HUMANDOC

II Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych HumanDOC „Globalny Rozwój w Kinie” to innowacyjne wydarzenie łączące kino na najwyższym światowym poziomie, edukację na tematy globalne oraz wydarzenia artystyczne. Wszystkie wydarzenia Festiwalu HumanDOC są bezpłatne i otwarte dla publiczności.

II edycję Międzynarodowego Festiwalu Filmu Dokumentalnego HumanDOC będzie wieńczyć gala wręczenia nagród odbywająca się w ramach Europejskich Dni Rozwoju (EDR) zorganizowana w grudniu Centrum Nauki Kopernika w Warszawie. EDR to największe i najbardziej prestiżowe wydarzenie międzynarodowe, które Polska będzie organizować w ramach sprawowania Prezydencji UE. 

 

ABOUT HUMANDOC FESTIVAL

The second edition of the International Documentary Film Festival HumanDOC Global Development in Cinema is a truly unique event encompassing world-class cinema, education concerning global issues and artistic events with the aim of encouraging the viewers to become involved in support activities and, most of all, to become sensitive to the other people's destiny, irrespective of where they live. All events accompanying HumanDOC Festival are free of charge and open to the public.

The end of the second edition of the International Documentary Film Festival HumanDOC  will be marked by the Awards Ceremony taking place during the European Development Days (EDD). The event will take place in December in the Copernicus Science Centre in Warsaw. EDD is the most important and most prestigious event hosted by Poland during Poland's EU Presidency.

więcej/ more at: http://www.festival.humandoc.net

Mroczne widmo premiery

Na polskich ekranach goszczą już kolejne hiszpańskojęzyczne produkcje kina grozy - "Agnozja" i "Nie bój się ciemności", o których wkrótce szerzej, natomiast w najbliższy piątek do kin wchodzi "Postrach nocy" - [kolejna] wariacja na klasyczno-archetypiczny motyw wampiryczny. Okaże się, czy bliżej będzie mu do "Zmierzchu" czy raczej "30 dni mroku". Przedpremierowe pokazy już w środę w Cinema City Mokotów.

We know that you know, Mr. Caul: Rozmowa/ The Conversation (1974)

Najsłynniejszy z  wczesnych filmów Francisa Forda Coppoli powstał z inspiracji "Powiększeniem" ("Blowup") Michelangela Antonioniego, czyli jednym z najbardziej zagadkowych obrazów w historii kina, którego fabuła oscyluje na granicy infantylizmu i geniuszu, zamykających się w pytaniu "Czym jest postrzeganie?", a w szerszej perspektywie: "Czym jest rzeczywistość?" oraz "Jak blisko leży granica obłędu ?". 

"Rozmowa" wpisuje się w kontekst historyczny lat 70. (słynna afera podsłuchowa "Watergate") i związane z rozwojem techniki obawy o granice prywatności i nadzoru państwowego. Ale Coppola nie poprzestał na wątku polityczno-społecznym, lecz uzależnił narrację praktycznie od jednej osoby -- głównego bohatera, Harry'ego Caula. W ten sposób film zyskuje w aspekcie psychologicznym, co przydaje mu jeszcze większej zagadkowości. Moją uwagę szczególnie zwróciła muzyka skomponowana przez Davida Shire. Do skosztowania poniżej:

Passione: Namiętność nutami malowana

"Passione" nie jest filmem dla każdego. Albo ogląda się je z nastawieniem, że czeka nas musical-dokument, albo trzeba być niesłychanie wrażliwym na muzykę, aby nie wyjść z seansu rozczarowanym (co i tak jest mniejszą porażką niż opuszczenie sali w połowie projekcji, a na tym filmie często się to zdarzało). Dlatego film ocenię z dwóch punktów widzenia, bo zarówno racje zwolenników jak i przeciwników są uzasadnione, chociaż o tych drugich mało się w mediach słyszy.

+++
Passione przesycone jest muzyką. Film dźwiękami ocieka, oddycha, dzięki nim żyje, a co ważniejsze, muzyka doskonale oddaje klimat Neapolu i mentalność mieszkańców. Przynajmniej tak twierdzą ci, którzy Neapol odwiedzili. Jest być może w tej nostalgii nuta idealizacji, jednak Turturro dobrze kreśli rzeczywistość miasta, naznaczonego mieszanką kultur, które łączą się w harmonijnym unisono. Neapol rzeczywiście jawi się nam jako namalowany za pomocą dźwięków.
--__--__--__
Film zasadniczo fabuły nie posiada, co gorsza, konkretnego zamysłu konstrukcyjnego również nie. Właściwie jest  to luźna impresja połączona z komentarzem reżysera. Poza tym, dosyć miernym chwytem marketingowym jest opatrzenie filmu hasłem: "Film ulubionego aktora braci Cohen".

Gra/ The Game

"Social Network" był jednym z pierwszych filmów Davida Finchera, jakie miałam okazję obejrzeć (no, może wcześniej był "Ciekawy przypadek Benjamina Buttona"). I, jak się okazało, chociaż obraz sam w sobie pod wieloma względami jest wybitny, to jednak mało reprezentatywny jeśli chodzi o twórczość reżysera. 

Fincher lubuje się w klimatach mrocznych, zaprawionych odrobiną psychologii, czego próbkę dał w "Zodiaku", "Azylu" czy "Siedem". Wszystko jednak w jego filmach nosiło znamiona racjonalności, misternie skonstruowanej zagadki kryminalnej, która ma dosyć prozaiczne zakończenie (kara) lub, jak to bywa w życiu, nie prowadzi do konkretnego rozwiązania. W żadnym wypadku nie było jednak mowy o czynnikach nadprzyrodzonych, okultyzmie etc. "Gra" nie broni się unikami kina grozy, gdzie nomen omen w grę wchodzą odmienne stany percepcji i rozwiązania deus ex machina. Ale i tu nie jesteśmy też bezpieczni: stajemy się pełnoprawnymi uczestnikami eksperymentu z rzeczywistością, trochę w stylu "Vanilla Sky" (a w zasadzie jego pierwowzoru "Abre los ojos") i prozy Philipa K. Dicka. 

Co można podarować królowi na urodziny? Bogaty makler Nicholas Van Orton otrzymuje od brata na swoje 48. urodziny osobliwy prezent -- zaproszenie do skorzystania z usług CRS (Consumer Recreation Service) -- opatrzony komentarzem "They'll make your life fun". Od tego momentu granice między jednostkową paranoją a wielką mistyfikacją na miarę "Truman Show" są płynne. I wiodą ku nieoczekiwanemu finałowi. Jeden z tych filmów, które, podobnie jak przebudzenie się z koszmaru, pozwala docenić uroki rutyny.

Film zajął 44. miejsce na liście 100 najbardziej przerażających filmów w historii kina wg Bravotv.com

100 Scariest Movie Moments

Teza/ Tesis (1996)

¿Porque le interesa la violencia? To pytanie słyszy od swojego promotora Angela, która zdecydowała się pisać pracę dyplomową poświęconą zagadnieniu przemocy w mediach. Dziewczyny nie skłoniła do tego bynajmniej fascynacja makabrą, lecz, jak deklaruje, głęboka odraza do obrazów epatujących okrucieństwem. Kiedy w jej posiadanie dostaje się kaseta, na której zarejestrowane są ostatnie chwile życia jednej ze studentek, Angela postanawia, że nie spocznie, póki nie rozwiąże tajemnicy.

Swój pierwszy długometrażowy film Amenábar poświęcił tematyce tzw. "snuff movies'' zawierających dosadne sceny gwałtu i tortur. Obraz dosyć surowy, ale przez to niezwykle mroczny, nie tak stonowany jak późniejsza produkcja "Inni". Chociaż nie wszystkie wątki pozostają bez zastrzeżeń, "Teza" to przykład horroru-dreszczowca, o jakie rzadko we współczesnym kinie: niewymuszone napięcie oraz prawdziwe przesłanie -- każdy z nas jest potencjalnym odbiorcą "nieetycznego przekazu". Specom od oglądalności wystarczy odrobina ludzkiej psychologii, znajomości pierwotnych lęków i pragnień, by przykuć uwagę widza do ekranu. Wszystko w imię credo: "Dajcie publiczności to, czego chce". 

Stephen King stworzył swojego czasu ciekawą przypowiastkę, mającą zobrazować, jaką funkcję w życiu przeciętnego odbiorcy pełnią horrory. Każdy z nas jadąc nocą po autostradzie i widząc krzątającą się na poboczu przy rozbitym samochodzie policję czy służby medyczne odruchowo zwolni. Nawet jeżeli nie musi. Tylko po to, żeby sekundę dłużej przyjrzeć się wrakowi, rozbryzgom krwi lub - jeżeli dopisze szczęście – zmiażdżonemu ciału. By poczuć nagły przypływ adrenaliny, a później przyśpieszyć i zniknąć za zakrętem. Temu samemu służą horrory: dostarczają perwersyjnych emocji bez ryzyka. Trzeba jednak pamiętać, iż adrenalinę od heroiny różni tylko kilka liter –- i obie uzależniają równie mocno. Chwila nieuwagi i dobra zabawa zamienia się wyniszczający nałóg.(źródło: http://www.arenahorror.pl/ARENA_HORROR/filmy/filmy_tesis.HTML)

21 Gramów/ 21 Grams

Kilka faktów na temat ludzkiej duszy:

• Podobnie jak w poprzednim filmie Alejandra Gonzáleza Iñárritu - "Amores perros"- w "21 gramach" splatają się ze sobą trzy wątki.
• Przedstawione są one w nielinearny sposób z punktu widzenia przeszłości, przyszłości i teraźniejszości
• Tytułowe 21 gramów odnosi się do ciężaru jaki traci ciało dokładnie w momencie śmierci. Hipotezę, że jest to waga ludzkiej duszy, wysunął w 1907 roku Dr. Duncan MacDougall. Jej naukowa wartość nie została potwierdzona.
• Ze względu na mozaikową fabułę złożoną z pozornie niepowiązanych elementów film można zakwalifikować do gatunku "hyperlink cinema", do którego należą również "Pulp Fiction", "Magnolia" czy "Hereafter".
• Każda z historii, a nawet jej poszczególne fragmenty, nagrywana była na odpowiedniej do nastroju taśmie, przy określonym (miękkim lub bardziej surowym oświetleniu)
• Artykuły naukowe zainspirowane filmem: ABC Science
• http://www.snopes.com/religion/soulweight.asp 
• Film zyskał ogólną ocenę 81% na Rotten Tomatoes
• Memorable film quotes: How many lives do we live? How many times do we die? They say we all lose 21 grams... at the exact moment of our death. Everyone. And how much fits into 21 grams? How much is lost? When do we lose 21 grams? How much goes with them? How much is gained? How much is gained? Twentyone grams. The weight of a stack of five nickels. The weight of a hummingbird. A chocolate bar. How much did 21 grams weigh?
• Jesus didn't come to free us from pain. He came to give us the strength to bear it.
• Whoever looks for the truth deserves punishment for finding it.
• Na końcu filmu pojawia się przysłowie hiszpanskie: "Pues cuando ardió la perdida reverdecieron sus maizales" ("for when the loss burned, their cornfields became green again.")
• Film został prawie w całości nakręcony kamerą z ręki
• Oficjalna strona filmu: http://focusfeatures.com/film/21_grams
• Naomi Watts przyjęła rolę, nie przeczytawszy scenariusza
• W USA film otrzymał oznaczenie R za dosadne treści erotyczne, przedstawienie przemocy i narkotyków
• Autorem scenariusza jest Gullermo Arriaga, twórca takich opowieści jak "Amores perros" czy "Babel" http://www.stopklatka.pl/artykuly/artykul.asp?wi=59726

Roger Corman: władca klasy B na Letniej Akademii Filmowej

Producent, reżyser, aktor. Enfant terrible amerykańskiego kina . Zasłynął głównie adaptacjami dzieł Edgara Allana Poego. Mając do dyspozycji niewielki budżet, potrafi(ł) wyczarować kino, które do dziś pozostaje klasą samą w sobie. Podczas tegorocznej Letniej Akademii Filmowej w Zwierzyńcu można podziwiać wybrane filmowe propozycje z jego dorobku, również te z gatunku splatter movie, czyli krwiste, choć nie zawsze krwawe kino grozy. Dla koneserów i wytrwałych. Albo po prostu sentymentalnych. Poniżej selektywna filmografia Cormana.

• Day the World Ended (1955) -  w 2001 roku nakręcono remake filmu; pl tytuł "Dzień końca świata"
•  The Undead (1957) - historia prostytutki, którą seans hipnozy przenosi w czasy średniowiecza
• Sorority Girl (1957) - w 1994 roku powstał remake pt. "Confessions of A Sorority Girl"
• The Saga of the Viking Women and Their Voyage to the Waters of the Great Sea Serpent (1957) - prawdopodobnie jeden z najdłuższych tytułów filmowych
• A Bucket of Blood  (1959) - horror komediowy
• House of Usher (1960), The Pit and the Pendulum (1961), The Premature Burial (1962), Tales of Terror, The Raven (1963), The Haunted Palace (1963) [tytuł pochodzi z opowiadania Poego, treść - oparta jest na The Charles Dexter Ward Lovecrafta], The Masque of the Red Death (1964), The Tomb of Ligeia  - seria ekranizacji opowiadań Poego, zrealizowanych we współpracy z Richardem Mathesonem (autor opowiadań z dreszczykiem, które posłużyły za podstawę scenariusza serialu The Twilight Zone oraz Filmu The Box. Pułapka), wszystkie miały ogromny wpływ na włoskie kino grozy (np. Dario Argento)
• The Little Shop of Horrors (1960) - historia osnuta wokół ciągu dziwnych wydarzeń wywołanych obecnością pożerającej ludzi rośliny; chyba najbardziej charakterystyczny film Cormana, zawierający elementy farsy i czarnego humoru; obraz znacznie zyskał dzięki debiutanckiej roli Jacka Nicholsona
• Tower of London - horror historyczny o krwawym Ryszardzie III Yorku, który ponosi klęskę podobną do Makbeta
• The Terror (1963)
• Dementia 13 - film wyreżyserowany i przez Francisa Forda Coppolę (!), Corman był producentem
• Bloody Mama (1970) - "Krwawa mamuśka" oceniona przez AFI jako jeden z 10 najlepszych filmów gangsterskich; pojawi się na festiwalu
• Frankenstein Unbound (1990) - reżyserski powrót Cormana po niemal 20 latach przerwy

Kino hiszpańskie: Hypnos (2004)

Film stosunkowo nowy, w klimacie produkcji Guillerma del Toro. Niestety z serii tych, których poziom wymyślności treści nie dorównuje dobremu opakowaniu, jednak na pewno wart uwagi i interesujący ze względu na wątek psychologiczny.

Opis (źródło: peb.pl): 
LINK DO FILMU

Pewnej nocy, podczas szalejącej burzy, policja otrzymuje dziwne wezwanie. Na miejscu zdarzenia światło latarki wydobywa z mroku zakrwawione ciało kobiety, obok którego policjanci znajdują dziecko w stanie szoku. Beatriz Vargas, młoda lekarka psychiatra rozpoczyna pracę w znajdującej się na uboczu klinice specjalizującej się w leczeniu hipnozą. W klinice Beatriz zajmuje się przypadkiem dziewczynki znalezionej przy zwłokach kobiety i już pierwszego dnia udaje jej się uzyskać od milczącego do tej pory dziecka kilka słów odpowiedzi. Jednak nadzieja na dalszą pomoc dziecku szybko gaśnie... dziewczynka zostaje znaleziona martwa, z podciętymi żyłami. Dziwny pacjent, pogrążony w głębokiej amnezji, wprowadza Beatriz w labirynt, z którego nie ma ucieczki, ostrzegając, by nie wierzyła w samobójstwo dziecka. Od tej chwili Beatriz coraz trudniej odróżnić prawdę od fikcji, spotyka pacjentów przepowiadających następne przypadki śmierci, doświadcza profetycznych wizji, odkrywa nowe ofiary i ślady wskazujące na różnych podejrzanych. Towarzyszy jej przy tym pewność, że to ona będzie następną ofiarą. To podróż bez powrotu w głębiny szaleństwa i lęku, gdzie nikt nie jest tym, za kogo się podaje. Ale prawdziwy koszmar dopiero się zaczyna.