Buñuel w objęciach pokusy-- cz. 4 (ost.)

Po pełnym sukcesów pobycie w Meksyku, reżyser powrócił do Francji, gdzie wyreżyserował swoje ostatnie filmy.

Dziennik panny służącej (Le journal d'une femme de chambre) 1964

Esencją tego kryminału jest historia młodej Celestine, która przybywa z Paryża, by pracować jako służba w domu pewnej specyficznej rodziny. Dziewczyna dosyć szybko orientuje się, jakie zasady rządzą życiem domowników i zaczyna wykorzystywać swój potencjał seksualny do osiągnięcia konkretnych celów. Do czasu, gdy perwersja zaczyna prowadzić do rozwiązań ostatecznych...
Film jest kolejną odsłoną wartości drobnomieszczańskich, która wraz z innymi dziełami reżysera ("Dyskretny urok burżuazji") składa się na demaskatorski obraz życia społeczeństwa i wyznawanych przez nie ideałów politycznych i religijnych. 
;

Piękność dnia (Belle de jour) 1967

Tym razem reżyser mierzy swe siły na dramat psychologiczny. Ale nie zamierza wcale rezygnować z tak umiłowanej przez siebie kontrowersji. Co ciekawe, podobnie jak w przypadku poprzedniego filmu, jest to ekranizacja powieści -- tym razem pióra Josepha Kessela.

Młoda i piękna Séverine ( w tej roli równie piękna Deneuve), żona doktora Serizy, jest fascynatką praktyk sadomasochistycznych. Postanawia zostać prostytutką pracując podczas nieobecności męża w domu.
Nieoczywiste zakończenie filmu pozwala na kilka interpretacji, głównie przez to, że w filmie rzeczywistość płynnie przechodzi w sen na jawie.

Dyskretny urok burżuazji (Le charme discret de la bourgeoisie) 1972

Jedno z największych osiągnięć reżysera, nagrodzone Oskarem. Tym filmem Buñuel przetarł ścieżki Lynchowi: miesza sen z jawą, obnażając z dociekliwością psychoanalityka podskórne lęki przedstawicieli wyższych sfer. Chociaż akcję filmu tworzy ciąg tematycznie powiązanych wydarzeń, trudno tu doszukiwać się logiki -- to tylko reżyser puszcza oko do widza. Ale czy tylko?

Mroczny przedmiot pożądania (Cet obscur objet du désir) 1977

Łabędzi śpiew reżysera -- powraca do tematu obsesyjnej miłości i mrocznych stron pożądania. Motyw przewodni przypomina tematykę "Inferna" Clouzota. Kobietę o dwóch twarzach i naturach-- obiekt zmysłowych żądz starszego pana -- grają w filmie dwie aktorki; każda z nich uosabia inną część osobowości.